Help, mijn kind wordt twee!
Veel mensen gebruiken om de haverklap het woord “Terrible two’s” wanneer hun (bijna) twee jaar is. Ongetwijfeld heb ik dat bij Pau ook gedaan.
Wat is er aan de hand met het kind?
Vaak…alles en niks. Je kind zit in een heel gezonde en noodzakelijke fase waarin het beseft dat het een eigen wil heeft, een eigen persoon is. En dus op alles ja en ook nee kan zeggen, grenzen aangeeft en zelf keuzes wil maken. Je kind heeft zijn opvoeders keihard nodig om liefde en grenzen tegelijk te krijgen.
Dat vergt energie en ruimte. Veel energie, en veel ruimte.
Wat gebeurt er met de volwassene?
De volwassene snapt de ontwikkelingsfase van het kind van twee jaar vaak niet echt. Voordien was het simpel en duidelijk en nu beland je als ouder soms in een soort halsstarrig welles-nietes spelletje, neem je het persoonlijk op of heb je geen ruimte om deze fase door te spartelen.
Ik herinner me levendig de strijd met Pau toen hij twee was. Flashbacks van het zweet dat me al over de rug liep nog voor het werk, een strijd om de jas aan te krijgen, om schoenen toe te doen… Eender wat. Ik liet me zo meeslepen door zijn humeur en door zijn nood aan nee zeggen. Ik verbrak de verbinding. En had geen idee dat dit een gezonde evolutie was voor hem en voelde me gesaboteerd.
Aina zit nu in een fase waarin ze snapt dat zij een eigen persoon is en dat voluit wil testen. Ik let nu met Aina op mijn reacties om gezonde grenzen te stellen en te vermijden dat ik me laat meeslepen, Aina veroordeel, of in een welles nietes spel terecht kom.
Het gevaar van voorwaardelijke liefde
“Als je zo doet, krijg je geen xxxx”, “Dat is niet flink”, “Zo ben je niet mooi…” Voorwaardelijk opvoeden is zo verleidelijk deze periode. Maar je kind voelt zich niet 100% aanvaard. Het probleem met voorwaardelijk opvoeden is dat je kind (voortdurend) in een noodzakelijke ontwikkelingsfase zit. Je kind snapt helemaal niet dat er een probleem is, en tegelijk begint het voorwaardelijk liefde te ontvangen.
Wat het kind nu echt nodig heeft zijn grenzen vol liefde. Je kind heeft het moeilijk, het schreeuwt of huilt letterlijk om je hulp om de situatie te begeleiden.
Zalige ruimte
Eens je dat begrijpt en je laat ruimte tussen de driftbui of de huilbui, wordt een kind van twee jaar opvoeden terug een pak makkelijker. Je bent de volwassene waar het kind mag bij uithuilen. Je stelt een duidelijke grens en geeft een pak liefde tegelijk.
“Je kan nu geen koekje meer eten, want je at er al twee. Je mag daarvoor boos zijn. Huil maar.”
Nieuwe termen
Als jij je op een negatieve manier uitspreekt over deze periode en ze als Terrible labelt, ga je ze ook negatiever beleven. Uit respect voor je kindje, kunnen we een van de volgende termen gebruiken.
- Terrific Two’s
- Teachable Two’s
- Teamwork Two’s
- Transformation Two’s
- Thriving Two’s
- Transparent Two’s
En laten we ook even op zoek gaan naar mooie Nederlandstalige varianten. Wat denk je van de “temperamentvolle twee”? En laten we het beginnen zien als de “toegestane twee”.
Want als wij deze fase echt begrijpen, hun groeiende brein en daarbijbehorende driftbui toestaan en zo onze kinderen accepteren, wordt het een pak eenvoudiger. Zonder permissief te worden.
Prioriteit
Dat je peuter tijdens de driftbui jouw onvoorwaardelijke liefde voelt. That’s the clue.”
Liefdevol en positief opvoeden is niet altijd makkelijk. Integendeel, het is aartsmoeilijk en slopend tijdens een zoveelste driftbui.
Maar je kind heeft je echt het meest nodig wanneer het zich het moeilijkste gedraagt.
Hoe tegemoetkomen aan ieders noden als je op tijd aan de crèche wilt zijn? Er zijn duidelijke limieten nodig deze periode, om de vooruitgang van het dagelijkse leven te vergemakkelijken. Maar met empathie, een voorbereide omgeving en een kalme opvoeder vergemakkelijkt de situatie echt.
You’re not alone
Voor mij is het duidelijk : de moeilijkste levensperiode is en blijft deze. Voorwaardelijk opvoeden is zo verleidelijk deze periode. Zinnen als “je bent niet flink als je alles op de grond smijt”. “Als je stopt met wenen, zal ik tegen je praten”, “zo zie ik u niet graag hoor” zitten klaar. Dat komt voort uit onze eigen opvoeding en conditionering, de maatschappij, een gehaaste situatie, een gebrek aan informatie,… Het is ons reptielenbrein dat in gang schiet.
Voor ouders die geen idee hebben wat het is om (bijna) twee te zijn, is deze fase een orkaan. Het is als tweejarige heel gezond en noodzakelijk om je eigen wil te ontwikkelen, om nee op zowat alles te zeggen en om te testen hoe ver je het kan drijven.
Maar als je dit als ouder niet snapt, kom je zo makkelijk in een Welles Nietes periode waardoor de verbinding verbreekt.
Hoe begin ik eraan?
- Tijd vinden
Ik geef eerlijk toe dat ik enorm blij ben de crèche te hebben. Die drie uren per dag helpen me enorm om erna bewust en onvoorwaardelijk met Aina om te gaan. Nadat we ook een week out waren door Covid besef ik nog maar eens wat het is om hulp te hebben.
Traag genoeg kunnen gaan zodat je jezelf niet voorbij holt. Als je met empathie en respect grenzen stelt, en de omgeving goed inricht hoeft het helemaal geen dramatische periode te zijn.
- Grenzen vinden
Mindful blijven, respect opbrengen voor de periode waarin je kind zit, en hun ontwikkelingsfase en perspectief begrijpen. Limieten durven stellen en tegelijk onvoorwaardelijke liefde opbrengen.
“Je mag je broer niet slaan dus ik neem je nu op zodat je hem even met rust laat. En ik zie je graag, altijd.”
“We drinken nu niet aan de borst en je mag daar boos om zijn. Dat is normaal dat je daarom boos bent. Ik ben er voor jou”
De machteloosheid werk je makkelijk weg door je kind uit te nodigen. Aardbeien snijden, opruimen, de was ophangen, etc.
Materialen klaarzetten waar je peuter interesse voor toont, en urenlang buiten spelen. Het zijn gouden tips die ik mijn vroegere zelf toewens.
Makkelijker gezegd dan gedaan, dus zorg goed voor jezelf en je eigen vrije tijd deze periode!
Namaste, Esther