Om het einde van het schooljaar te vieren, deel ik dit artikel van De Correspondent op de blog.
Het is kort maar er worden goeie argumenten aangehaald.
Durven jezelf zijn, en je leven niet plooien naar verwachtingen van anderen. Hoe komt het toch dat veel van onze generatiegenoten (inclusief mezelf) daar jarenlang mee worstelen?
Uiteindelijk heb ik mijn eigen oppervlakkige laag er wel afgepeld. Ik ben intussen ook 36 jaar. En waarom precies moesten er zo veel jaren voorbij gaan voor ik inzag dat de keuzes die ik maakte gebaseerd waren op punten en maatschappelijke status? Jobs waar ik niet in paste, richtingen die me niet lagen… Het heeft me gebracht waar ik nu sta. En alles is wat het moet zijn. Anders schreef ik dit artikel niet. Maar ik ben zo benieuwd naar de kinderen die worden uitgenodigd hun eigen verhaal te schrijven.
Ook deze week worden weer vergelijkende rapporten gemaakt, en lustig oordelen geveld. We willen allemaal dat ons kind zich evenveel waard voelt als een ander. En hoe kan het schoolsysteem je daar bij helpen?
De puntencultuur, de terminologie van “hoger en lager opgeleiden”, het gebrek aan aanmoediging om fouten te maken… Het leidt makkelijk tot een gevoel van inferioriteit en superioriteit.
Dus wat gebeurt er als we als kind worden uitgenodigd om te ontdekken waar onze interesses liggen in plaats van een goeie, stille gemiddelde te worden?
Het is uiteraard belangrijk om te kijken naar het individu dat in het systeem stapt. Sommige kinderen trekken zich er veel minder van aan dan anderen.
Kijk naar jouw kind
Hoe oud is jouw kindje nu? Welk karakter heeft het? Wat is voor jou belangrijk als ouder op dit moment? Welk belang heeft kennis en een schoolresultaat in jouw einddoel?
Ik vind het fantastisch dat we in België gratis toegang hebben tot alternatief onderwijs waar externe scores niet van belang zijn, en waar originaliteit wordt gevierd. Dat mogen we echt koesteren.
Koe bij de horens
We wilden een verandering qua school voordat Pau zes jaar werd. Wat zat er aan te komen voor hem zonder die verandering? Dagelijks aan de schoolbank zitten, een ellenlange middagpauze, na de middagpauze nog eens verplicht 90 minuten terug naar school en huiswerk, vooral als je niet mee kan… Daar trokken we de grens omdat geen enkel familielid er goed bij vaarde.
Ik vind het sowieso zonde van de tijd om kinderen van zes al aan de schoolbank te nagelen en hen in groepen met hun eigen leeftijd te gaan vergelijken.
We zijn als familie dus sinds april enkele weken door Spanje gereisd om scholen te bekijken en een plek te vinden waar we ons allemaal goed voelen.
In Spanje is er weinig alternatief onderwijs dat gratis is. Uiteindelijk stuurde een bosschool ons een mailtje dat ze haar deuren vanaf september ook opent voor de lagere school. En dat op 20 minuten van ons oude dorp. Een droom. De kinderen spelen er sowieso vier uren buiten.
Keuzes maken
De kogel is voor ons door de kerk : Pau gaat volgend jaar zes uren per dag naar de bosschool en start dus niet in het reguliere publieke onderwijs.
Het is een persoonlijke keuze als familie, maar wel gefundeerd op kennis.
Kinderen tot acht jaar gaan idealiter nog naar een speelse school (bron: Aletha Solter). En uren kunnen buiten spelen is voor de mentale gezondheid een echt cadeau er bovenop (voor wie daar interesse in heeft: het boek Balanced and Barefootb is fantastisch).
Daarmee proberen we geen haantje de voorste te zijn als ouders, maar wel integer en respectvol. Wat de buurvrouw of traditioneel gezinde meester ervan denkt, is niet mijn zaak.
En leren lezen dan?
Dat komt wel. Onze prioriteit is dat Pau volgend schooljaar zijn eigen interesses mag ontwikkelen, we zijn groeiritme kunnen respecteren, in de groep sociaalvoelend kan zijn, en vooral tijd krijgt om te rijpen.
It’s not a race.
We zien genoeg voorbeelden van geforceerd leren lezen en schrijven, met een school burn-out en kinderen die afhaken. We geloven in de lange termijn en het mogen samen ontdekken waar onze kinderen enthousiast van worden.
Leren lezen en schrijven doen we op zes jaar heel langzaamaan en thuis, na al die uren wild spel buiten.
Democratische beslissing
Alles opgeven voor je kind zijn of haar schoolkeuze houdt geen steek. We zoeken naar balans als een familie. Het waren enkele slopende maanden (een fysieke zoektocht doorheen Spanje) en op sommige momenten voelde het niet gebalanceerd. Maar nu hebben we de balans gevonden die eerlijk en juist voelt voor elk familielid. Ik ga dus opgelucht en in vrede de zomer in.
Hoe zit het bij jullie? Zitten er veranderingen aan te komen? Twijfels over de school? Laat het gerust weten in een berichtje hieronder.
Namaste, Esther