Mijn parcours
Deze blog is vooral een praktische website, waar je Montessori materiaal en tips vindt over een Montessori opvoeding. Maar hoe zit het met mijn parcours als mama? Wat vind ik daar zelf van?
De eerste drie jaar met Pau
Heb ik Pau en mezelf voorbijgelopen. Ik zou voor geen geld van de wereld terugwillen naar die geforceerde vorm van leven. We woonden in een drukke straat in Barcelona, ik werkte zelfstandig en voelde veel druk. Ik had vooral de verbinding met mezelf nog niet gevonden. Het was voor Pau geen super makkelijke start. Net voor de pandemie kwam er rust. We verhuisden uit de stad, en konden vertragen. Dat was het grootste cadeau voor iedereen in ons gezin. Meer diepgang, meer respect, kalmte. Montessori was er een groot onderdeel van.
Ik heb vreemd genoeg wel vaak aangevoeld dat de buitenwereld mijn status als “entrepreneur mom” meer apprecieerde dan die van kalme vrouw. Maar daar heb ik me bij mijn volgende levenskeuzes niet meer door laten leiden. Daar is het leven te kort voor.
De eerste duizend dagen van Aina
Ik wilde bewust Aina haar eerste duizend dagen ondersteunen (de zwangerschap en de eerste twee levensjaren). Ze ging maximum 15 uur per week naar de crèche en de rest van de tijd was ik vaak met haar en Pau tegelijk samen. Thuis of buiten… Makkelijk was het niet altijd om die peuterperiode te overbruggen.
De grootste uitdaging toen? De eenzaamheid en het monotone van de dagen. Hoewel er wel mama’s in de buurt woonden, er een wekelijkse speelgroep was enz. En hoewel het soms eenzaam en monotoon was, zou ik het toch opnieuw doen. Ik heb me toen ook gecertificeerd als Aware Parenting instructor van Aletha Solter.
Idealiter had ik die periode gecombineerd met deeltijds werken buitenshuis, of met een grotere tribe maar met Covid-19 lukte dat op dat moment niet.
Ik heb wel mijn vertrouwen behouden in mijn jobkansen, en besloten om geen doemscenario’s te zien. Ik kreeg toen soms de bezorgde vraag of ik niet te veel mama was, … Ik heb sinds vlak voor de pandemie bewust zelf levenskeuzes gemaakt, voor mezelf, en Pau en Aina. Uiteindelijk hebben we maar twee kinderen op de wereld gezet, en groeien ze razendsnel. De eerste 1000 dagen zijn super belangrijk, die krijg je niet terug.
Ikzelf had dus wel een diep vertrouwen dat ik op mijn plooi terecht zou komen, eender waar. En met Dan was er ook de afspraak dat we dit als gezin deden.
Ik ben tevreden met de compromissen die ik gesloten heb. Ik ervaar er dagelijks de voordelen van met Aina. Misschien was voor anderen net dat vertrouwen het vreemde. Een basisvertrouwen in de mezelf en de toekomst, iets wat je op dat moment nog niet in handen hebt.
Na de eerste duizend dagen
Nu Aina bijna drie is en Pau bijna zeven, gaan we allemaal wat meer onze eigen weg. En zo komt mijn carrière ook terug meer op de voorgrond. Ik werk momenteel op projectbasis. Een moordende ambitie voel ik niet, ik wil vooral nuttig en sociaal geïnspireerd werk doen. Ik wil ook mijn mentale ruimte bewaken om er voor Pau en Aina te zijn.
Ik prijs me gelukkig met het perspectief dat ik vandaag heb. Af en toe voel ik me dankzij dat perspectief een vreemde eend in de bijt, als ik ouders gebukt zie gaan onder systemen, aanhoudende werkstress of drukte.
Ik wil vooral de goeie balans behouden, en mijn gezond verstand. Ik heb vrije avonden, speel (tergend traag) piano en voel dat ik me nog verder kan ontplooien en een bijdrage leveren. Dat is een voorrecht.
Twee voltijdse jobs zou in ons gezin op dit moment nog té veel druk leggen. De gevoeligheid van Pau ondersteunen is nog altijd niet te onderschatten. Een derde kindje komt er niet meer.
We zijn gezegend, en zo als het nu is, is het goed. Het leven zal en mag ons verder verrassen.
Esther