Slapen in een wieg, onze gedeelde nachtmerrie
Pau sliep de eerste drie jaren in een standaard wieg in zijn kamer. Met Aina pakten we het anders aan. Waarom?
We stelden ons als kersverse ouders bitter weinig vragen
Kritisch zijn over kindermeubilair. Dat kwam niet in me op in het jaar 2016.
Dan en ik kozen op vlak van kinderkamer en speelgoed vooral voor wat we rondom ons zagen bij vrienden of in winkels. We legden Pau al snel apart te slapen in de wieg die we van vrienden kregen. Ik stelde me weinig vragen daarover. Het ging min of meer goed en ik had vooral andere dingen aan mijn hoofd.
Pau werd tot zijn 18 maanden regelmatig wakker, en dan ging ik hem troosten of helpen in zijn kamer. Echt doorslapen deed Pau vanaf 18 maanden. Gek genoeg (dacht ik toen) begon hij in diezelfde periode enorm tegen te stribbelen. Hij wilde gewoon niét naar bed.
De vulkaan
Eens hij sliep, sliep hij wel door. Maar een kalme, aangename bedroutine werd het niet. We bouwden van bij het begin wel een kalm ritueel in met boeken lezen, maar op het moment dat we hem in zijn wieg wilden leggen, begonnen de ouder – kind discussies. Met alle emoties die er bij hoorden.
Het slapen in een wieg werd een nachtmerrie, voor iedereen. Toen Pau naar bed “moest” en niet wilde, kwamen al zijn emoties eruit. Logisch. Elke keer opnieuw.
Angst
Het is enorm beangstigend voor een kind om alleen te moeten gaan slapen. Boosheid en triestheid wisselden elkaar af. Maar het was toch vooral boosheid. Goed voelde het niet aan voor ons. Maar ik had geen ander draaiboek en was overdag druk aan het werk. Ik deed wat ik dacht dat ik moest doen : volhouden, consequent zijn, en soms mijn geduld verliezen.
Maar “toegeven”, daar wilde ik niet aan mee doen. Dat leek me een deur open zetten naar verwennen. We waren allebei bang. Pau was bang om alleen te gaan slapen en ik zat met de angst om mezelf open te stellen.
Vrijheid geven kwam niet in me op. Me écht inleven in Pau en zijn leefwereld, dat kon ik nog niet.
’s Avonds stond die kinderwieg letterlijk en figuurlijk tussen ons in. En toch ging het zo een tijd door.
Pau is er één keer uitgevallen uit boosheid. Erna niet meer. Maar zijn gevoelens over het slapen gaan bleven dezelfde. Het was niet iets dat hij wilde en we gebruikten onze macht om hem in zijn wieg te slapen te leggen. Elke avond opnieuw.
Stilte en opening
Dat ging nog zeker een jaar zo door, tot ik eindelijk stil viel en tijd had om te lezen over bewust ouderschap, en verbinding zoeken. Om te durven vragen te stellen, om de gangbare manier van kinderen in een wieg te leggen niet meer als respectvol te zien.
“Waarom per se apart slapen?”
Antwoordde Nina Mouton me op een late vrijdagavond via Instagram. Ik denk er met veel dankbaarheid aan terug. Het was al na 22 uur en we waren nog altijd in “discussie”. Die verlossing van haar korte maar duidelijke antwoord voelde zo goed… No pasa nada. Bied nabijheid. Hij is écht bang.
We mógen liefde tonen, en zacht zijn en veiligheid bieden. Liefst en vooral wanneer het lastig is. Wat een opluchting.
De Montessori matras op de grond
Sinds Pau drie is, slaapt hij op een vloerbed waar hij zelf in en uit kan, en er dus ook niet vanaf een onnatuurlijke hoogte uitvalt. We hebben simpelweg de benen van zijn IKEA bed afgezaagd waardoor zijn matras en lattenbodem de grond raken.
We hebben Pau nooit meer geforceerd om alleen te gaan slapen. Daar zou hij zich niet goed bij voelen en wij ook niet.
Nu is hij vijf en slaapt hij in een zelfgekozen stapelbed. Maar nabijheid bieden, dat doen we nog altijd. We lezen een paar boeken, doen een meditatie en vallen samen rustig in slaap. Hij voelt zich zo veel meer gerespecteerd sinds toen.
Als Pau een nachtmerrie heeft, is hij welkom bij ons in bed. Dat gebeurt af en toe, maar niet heel vaak.
Vertrouwen in je kindje. Ze zullen een teken geven wanneer ze je nodig hebben en wanneer niet. Onze taak? Onvoorwaardelijke liefde. Keer op keer.
Een ezel…
Met Aina hebben we het gelukkig van bij de start anders aangepakt.
Lees hier meer over Aina haar matras en de voordelen van een Montessori bed.