We sluiten de week af op de biechtstoel. Pau heeft zijn eerste schoolweek in de derde kleuterklas achter de rug. Een turbulente week waar ook hier niet alles op wieletjes liep. Ik bundel onze afgelopen 5 dagen :
Dag 1 : Vlotjes terug naar school
Pau had er zin in, het klikt met de twee nieuwe juffen en hij komt gezwind buiten na zijn eerste ochtend in de derde kleuterklas. Hoe vlot kan het gaan? Ik heb in de ochtend zelf mijn eerste studiedag, en ben heel enthousiast over deze nieuwe routine.
Pau zijn rug deed wel al enkele dagen pijn dus legde ik twee doktersbezoeken voor hem vast in Barcelona in de namiddag. Om uit te sluiten dat er niks ernstig aan de hand was. Het bleek niks te zijn behalve een verkeerde houding en eventueel later steunzolen.
Hij klaagde nog altijd over zijn rug toen we thuiskwamen, dus ik stelde voor om Pau ’s avonds bij Dan te laten slapen in ons bed tot zijn nieuw bed zou toekomen.
2. Nachtelijk drama
Ik lag zelf met een opkomende verkoudheid in de zetel en hoorde plots een soort gehuil uit de categorie “Niet OK”. Pau was waarschijnlijk zó moe dat hij dus uit ons bed is gevallen, om 3 uur ’s nachts.
Bleek dat de huid van zijn kin was opengebarsten en wij er met alle liefde van de hele wereld zelf niks aan konden doen. Veel emoties en oververmoeid, maar Pau aanvaardde het. Daddy Dan nam hem mee naar de spoed in Granollers, de stad die dichtst bij ons dorp ligt en met drie hechtingen mocht hij terug naar huis.
Gelukkig was het niet erger dan dat, maar voor Pau was het natuurlijk een grote schok. We probeerden nog wat te slapen in de vroege ochtend en te bekomen erna, maar de opborrelende emoties bepaalden de komende dagen.
Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Maria Montessori draait zich om in haar graf. Ik heb zo veel aandacht altijd voor de lage matras voor een baby, voor het lage Montessori bed voor kleuters en dan… stel ik door die rugpijn voor om in ons bed te slapen en gebeurt het ongeluk. Ik vergeef mezelf wel hoor, de situatie is wat ze is. Het doel was zijn rugpijn te verminderen, en er is een ongeluk gebeurd. Ik ben niet perfect en ongelukken gebeuren. Maar het is en blijft een reminder dat jonge kinderen uit hoge bedden vallen.
Maandag mogen zijn draadjes eruit.
3. Dag 2 : Pau thuis met emoties x 10.000
Na het kin-ongeluk blijft Pau een dag thuis met Aina om te herstellen. Hij was enorm geschrokken van het voorval en bleef herhalen dat hij helemaal niet uit bed had willen vallen. Hij weent veel en is ook vaak boos.
Ik aanvaardde de situatie wel snel. Het is wat het is, en als volwassene weet je ook wel dat het overgaat. Maar hij schrikt elke keer als hij zijn spiegelbeeld ziet.
We vertellen het ongeluk veel na, en proberen zijn emoties zo goed mogelijk te aanvaarden en ondersteunen. Niet even simpel als je partner van thuis werkt en vergaderingen heeft, en je ook allebei zelf ziek aan het worden bent.
De stemmen gaan soms ook de hoogte in. We leggen het ook bij en uit, dat zijn emoties helemaal ok zijn maar dat papa ook zijn collega’s wil verstaan tijdens de meeting en dus dat mama de persoon is waar hij nu kan bij uithuilen. Moeilijk soms.
4. Dag 3 en dag 4 : al wenend naar school
De twee volgende ochtenden zit Pau nog vol emoties over de mix van terug naar school, nieuwe routine en zijn bedongeluk. Hij weent, roept en schreeuwt. Dan en ik proberen zo mild mogelijk te zijn, en zijn emoties te aanvaarden. De eerste week is uitdagend. Maar we bewaken ook onze grenzen.
Grenzen
Mijn grens is dat ik die ochtenden nodig heb om te studeren. Pau is nu 5 en kan echt een halve dag school aan. Het is natuurlijk lastig na 12 weken vakantie en dat is normaal.
Hij moét dus enkel in de ochtend naar school. En hij màg het vervelend vinden, en hij màg zeggen dat hij niet wil. Daar ligt de limiet.
Onze boodschap als ouders naar hem : “je gaat enkel in de ochtend en je mag in de namiddag thuis blijven”. Dat is natuurlijk persoonlijk en een familie beslissing. In Spanje duurt de school in de namiddag maar 90 minuten en voor ons niet de moeite om na die ellenlange lunchpauze terug te gaan. Pau mag zoals vorig jaar zelf aangeven of hij nog terug gaat. Op woensdag wil hij niet terug na de lunch thuis.
Zelfzorg met Adriene helpt. Intussen ben ik al verkouden en zit Dan met rugpijn, en heeft Aina ook enkele moeilijke momenten in de crèche.
Vrij spel
De eerste namiddag laat ik hen lang in het bos spelen en erna gaan we nog naar een groen park met andere peuters. Ze ontladen allebei en hebben er heel veel deugd van zo lang te kunnen spelen.
De tweede ochtend gaat hij weer al wenend binnen, maar komt hij naar huis eten met de melding dat hij terug wil. Dus na het eten wil Pau terug voor de 90 minuten, naar de klas. Toch al een belangrijk teken,iets wat vorig jaar wéken heeft geduurd. Dus dat hij wel wil terug keren laten we uit hem komen.
In de avond komt er opnieuw een berg aan emoties terug thuis. Maar we zijn er voor hem.
Zelf zit ik wel ook met keelpijn en een zware verkoudheid, Dan zijn rug doet pijn. We kruipen om 9 uur zelf in bed.
Note to the parents : ons immuunsysteem in de gaten houden vóór Aina terug naar de crèche gaat na een lange periode.
5. Dag 5 : vrijdag en een hele dag school
Vandaag kondigt Pau aan dat hij een hele dag naar school wilt. Hij vindt het nog altijd “geen leuke plek” (zijn woorden) en toch wil hij lang met de kindjes spelen tijdens de lunch. Hij wíl “de hele dag gaan”! We laten het uit hem komen. Hij weet dat hij enkel in de ochtend moet gaan, daar blijven we consistent in.
Deze namiddag ga ik hem dus halen om 16.20h. Ik heb een groepje opgericht om elke vrijdag met enkele kleuters in het bos te gaan spelen in het dorp. We hebben hier prachtige bossen maar de kinderen spelen altijd op nogal plastieken speelparken in het dorp die uitpuilen van de kinderen na school. De idee is samen naar de bossen te wandelen en hen elke week één namiddag na school vrij te laten spelen. Zonder te veel regels en inmenging van volwassenen, midden in de natuur. Pau kijkt er naar uit en ik ben heel benieuwd hoe het zal verlopen.
Aanvaarding
Ziezo, de biecht is eruit. We sluiten de week af met een grote zucht, een verlangen naar onze me-time (voor mij een grote wandeling in het bos alleen) dit weekend en vertrouwen in onze kinderen en de komende weken!
Have a lovely weekend iedereen!