Pau naar school sturen leek voor ons een no-brainer. School start in Catalonië wanneer je drie bent, en de leerplicht start op zes jaar. We verhuisden toen hij drie werd in de zomer naar een dorp, dus in september starten in de dorpsschool hier leek ons prima. Hij was al 2,5 jaar lang naar een Catalaanse crèche gegaan, dus wij hadden geen erg in de overstap.
Hij had er zelf ook in.
Come again!
Afzien
De start werd een lijdensweg voor hem en voor ons. Hij deed enkele dagen gewenning in september, die vlot leken. Tot hij besefte dat die dagen wel heel lang waren en de echte routine startte. Hij ging het eerste trimester met veel wenen naar binnen. Ik werkte ook overdag, dus ik kon hem enkel opvangen na school.
Als mama begon ik voor de eerste keer te beseffen dat ik moest luisteren naar de boodschap. Wat was er precies aan de hand? Hoe zouden Dan en ik allebei onze carrières kunnen aanhouden, leven in het buitenland en twee kinderen op weg helpen naar een zinvol leven?
Er was duidelijk nood aan meer connectie, meer verbinding.
De evaluatie in januari, van de eerste vier maanden maakte me bewust van mijn eigen oude schooldemonen. Voor alle duidelijkheid : de evaluatie is meer een moment opname dan een rapport. Het toont je waar je kind op dat moment staat.
Maar ik opende het “rapport” van onze drie jaar oude Pau met trillende handen en hartritmestoornissen. Ik besefte na enkele minuten dat ik nog werk had met mijn eigen verleden, en dat ik mijn eigen trauma niet moest projecteren op Pau. Daarom kon ik het rapport bekijken vanuit een andere lens. Vanuit een kind dat wordt opgevoed in vier talen, in een nieuw dorp, met kindjes en leraren die hij nog nooit had gezien. Mijn eigen kleine trauma over rapporten, en punten, maakte me heel bewust van de externe wereld die onze eigenwaarde vaak bepaalt.
Het rapport was dus niet goed, en tegelijk wist ik dat het geen zin had om halsoverkop een grote verandering door te voeren.
In februari 2020 beterde het een beetje. Pau ging liever naar school en begon over “vriendjes” te spreken.
Toen kwam er de pandemie. Het licht ging uit op school van mid maart tot mid september. In plaats van school was er alle tijd met mij (ik had plots geen werk meer door Covid-19), kwam zijn zus erbij, een geslaagd zomerkamp, familie op bezoek, een trip naar België… Ontspanning à volonté.
En dan komt september 2020. Back to school. Nóg erger dan verwacht… Nóg erger dan het jaar ervoor.
Wenen bij het binnengaan en wenen tijdens de les… Het gaat enkele weken door en het betert niet. Ook de leraar geeft toe dat het heel lastig is. We twijfelen wat te doen.
Het Catalaans terug oppikken na 6 maanden, een zus erbij die nog thuis mag blijven, een drukke klas. Het was te veel voor Pau.
Beslissen
We beslissen ergens eind oktober dat het echt niet langer kan. Ook de leraar laat ons vrij in onze keuze.
Stap 1 : hij gaat in de ochtend naar school, komt naar huis voor de lunch en gaat dan terug. Teruggaan werkt niet.
De leraar gaat akkoord met stap 2.
Stap 2 : Pau gaat naar school en blijft thuis vanaf de lunch met mij en Aina. Ik vind het eigenlijk best prima, tot mijn verbazing. Het spaart me twee wandelingen uit, en we hebben bijna geen discussie over school. Uiteraard heb ik op sommige dagen minder geduld. Pau is soms kregelig, maar ik doe mijn best niet te dreigen met “terug naar school” om de topic niet nog meer beladen te maken.
Evolutie
Loslaten is soms magisch. Wat er gebeurt als je aanvaardt dat de situatie is wat ze is, zit de evolutie soms gewoon klaar. De eerste paar dagen geniet hij van het thuis samen zijn met Aina en mij. Ik veroordeel hem niet. En dan na een tiental dagen, begint hij te vragen om terug te mogen gaan naar school. “Mama, ik wil terug naar mijn vriendjes!”
Ik ben oprecht geschokt. Door die verbinding, door dat mild zijn (gracias Nina), het aanvaarden en uiteindelijk genieten van onze middagen kwam Pau zijn zin om naar school te gaan terug.
Stap 3 : Pau gaat naar school in de ochtend, eet elke dag thuis, en dan met plezier terug naar school.
Stap 4 : Op dit moment blijft Pau maximum 2 keer de hele dag op school.
Is het helemaal in orde nu?
Neen. Hij is er nog niet helemaal klaar voor om elke dag van de week een volledige dag op school te blijven.
Stap 5 : Op donderdagnamiddag blijft Pau gewoon thuis en maken we tijd voor elkaar. We doen iets leuks samen, maken het gezellig en gaan iets trager. Dat heeft hij enorm nodig, en daar leeft hij zo van op. Verbinding heelt zo veel wonden.
Hoe ga ik ermee om?
Het is voor mij zeker niet de makkelijkste manier om terug een carrière op te bouwen. Maar ik zie nu dat het is wat het is. Eerst moest ik de situatie aanvaarden om er dan ook plezier uit te halen.
Het leven geeft ons wat we nodig hebben om te groeien. Het is niet wat ik ooit voor ogen had. Maar ik ben zeker dat ook dit op zijn manier tot een mooi pad leidt. Misschien op een dag nog een andere school, misschien niet.
Langzaamaan komen we er wel.
Dankbaar
Intussen ben ik wel dankbaar voor verschillende zaken
- dat ik de mentale ruimte heb om op het tempo van Pau te gaan, dat ik ermee omkan
- dat de leraar ons begreep en steunde
- dat Pau intussen Catalaans en Spaans spreekt (sprak niet tot kerst)
- dat Pau enthousiast is in de muziekles, en ook in de zwemles na school
Life will give you whatever experience is most helpful for the evolution of your consciousness. How do you know this is the experience you need? Because this is the experience you are having at the moment. Eckhart Tolle